آزمون مستمر زبان وادبیات پیش دانشگاهی درس پنجم تا هشتم

آزمون شماره 1

نام نام خانوادگی .......................................زبان وادبیات فارسی چهارم ریاضی وتجربی آذر ماه 92

1-      مبتكر فن مناظره در ادب فارسي كيست؟

2-      مصراع «بگفت انده خرند و جان فروشند» چه آرايه‌اي دارد؟

3-      داستان‌خسرو وشيرين نظامي‌را چه ‌كساني ‌تقليد كرده‌اند؟ دو مورد کافی است ؟

ادامه نوشته

قاضی بست

قاضی بست

شرح و توضیح لغات وعبارت های درس

- شبگیر : صبح زود ، سحرگاه    /     برنشستن: سوار بر اسب شدن/ کران : حاشیه ، کنار،ساحل             - یوزان: جمع یوز ، یوز پلنگ ها /   حشم: چاکران،نوکران ،‌خدمتکاران ، اطرافیان                               - ندیمان: همنشینان ، همدمان و مونسان  افراد بزرگ /   مطربان:  خوانندگان و نوازندگان چاشتگاه: هنگام خوردن صبحانه  /   شراع :در اینجا به معنی « سایه بان » می باشد و معنی  بادبان کشتی هم می دهد.

ادامه نوشته

شرح وتوضیح درس هشتم مجنون وعیب جو

 

شرح وتو ضیح   شعر مجنون وعیب جو     درس هشتم زبان وادبیات فارسی پیش دانشگاهی

 

به مجنون گفت روزی عیب جویی    که پیدا کن به از لیلی نکویی

 به: بهتر       /     مجنون وليلي : تناسب        /     مجنون : نماد انسان هاي باطن بين       /     عيب جو : نماد انسان هاي ظاهربين       /     بين « مجنون» و « عيب جو» تضاد برقرار است.

معنی: روزي فردي عيب جو به مجنون گفت كه بهتر و زيباتر از ليلي محبوبي ( دلبري ) پيدا كن.

ادامه نوشته

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

غزلی زیبا از مولانا خواندم بسیار به دل نشست گفتم بد نیست در وبلاگ بگذارم شما دوست عزیز

 بخوانی و لذت ببری......

می گویند در آخرین لحظه‌های زندگی مولانا، پسرش بهاءالدین وَلد سخت بی‌تابی می‌کرد و از فرط

بی‌خوابی و خستگی روزها و روزها در رنج بود. مولانا از او خواست تا اندکی بیاساید و او پس از

ادای احترام روانه شد. مولانا این غزل را آغاز کرد و حُسام‌الدین اشک می‌ریخت و می‌نوشت¹ :

 

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کُن                    ترکِ منِ خرابِ شبگردِ مُبتلا کُن

ماییم و موجِ سودا، شب تا به روز تنها                  خواهی بیا ببخشا، خواهی بُرو جفا کُن

از من گریز! تا تو هم در بلا نیفتی                        بُگزین رهِ سلامت، ترکِ رهِ بلا کُن

ماییم و آبِ دیده در کُنجِ غم خزیده                        بر آبِ دیدۀ ما صد جای آسیا کُن

خیره‌ کُشی‌ست، ما را، دارد دلی چو خارا               بُکشد کسش نگوید: «تدبیرِ خونبها کُن»

بر شاهِ خوبرویان واجب وفا نباشد                       ای زردروی عاشق، تو صبر کُن، وفا کُن

دردی‌ست غیرِ مُردن، آن را دوا نباشد                   پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کُن

در خواب، دوش، پیری در کویِ عشق دیدم              با دست اشارتم کرد کز عزم سوی ما کُن

گر اژدهاست بر رَه، عشق است چون زُمرد             از برق این زُمرد، هین، دفعِ اژدها کُن